El Corniche
Door: Nicolien
05 Juni 2006 | Libanon, Beiroet
Al die glimmende auto’s, die enorme flessen champagne, de korte rokjes en de glitterende sieraden waar ik eerder over geschreven heb, zijn uiteraard niet voor iedereen weggelegd. Om precies te zijn, gaat het hier om minder dan 10 procent van de bevolking.
Maar niet getreurd – de rest van de inwoners van Beirut zit bepaald niet thuis achter de geraniums, maar hangt lekker rond op de Corniche.
De Corniche is de boulevard die Beirut scheidt van de Middellandse Zee. Aan die kant gaat de rotsige kust 2 meter naar beneden, waar mannetjes staan te vissen en jongens in de golven rondspartelen. Op de Corniche zelf is het een drukte van jewelste. Handkarren, met grote lampen in het donker, worden voortgeduwd door verkopers van gekookte maiskolven, bonenprutjes en vleesreepjes. Op de bankjes onder de palmbomen zitten oude mannetjes te schaken en families uitgebreid te picknicken. Op sommige bankjes, daar waar de kapotte straatverlichting zorgt voor wat meer privacy, zitten stelletjes die voorzichtig elkaars hand vasthouden. Ook het hek aan de waterkant dient als zitplaats, meestal voor jonge mannen die de langslopende vriendinnengroepjes bestuderen. De dames flaneren, hun rokken zwierend en de bijpassende hoofddoeken zachtjes golvend. Af en toe doet een geparkeerde auto dienst als sound-system, en kan iedereen meegenieten van melodramatische Libanese liefdesliedjes (habibi, habibi!). Meestal zitten er dan een paar jongens aan de andere kant van de Corniche, op plastic tuinstoelen, lurkend aan een waterpijp. Die waterpijpen worden weer verhuurd vanuit andere geparkeerde auto’s, waar ze in rijtjes opgesteld staan op een lakentje.
Al met al lijkt het misschien een heerlijke plek om uit te rusten, maar vergis je niet: de Corniche is ook dé uitgelezen plek om te sporten, als je geen geld hebt voor een duur sportschool-abonnement. Stoere jongens op fietsen en skates scheuren overal langs en tussendoor, en kleine groepjes oudere dames en heren komen een paar keer per avond langs tijdens hun ‘power-walk’ – een versneld afgespeelde wandeling.
Ik zou graag elke avond rondhangen op de bankjes onder de palmbomen, starend naar de zee, maar helaas, dat is niet de bedoeling: ‘ons soort mensen’ doet dat niet. Ik kan er nog net gaan hardlopen, overdag, maar een gezellige picknick ‘s avonds? Ik dacht het niet. Je zou nog wel eens op een kakkerlak kunnen stappen! Voor de middle- / upperclass is een ‘kazdoura’ (wandelingetje) niets anders dan een ritje in de auto lángs de Corniche. Ook lekker... zucht.
(hier wat foto’s, overdag, om een idee te geven van deze mooie stad!)
Maar niet getreurd – de rest van de inwoners van Beirut zit bepaald niet thuis achter de geraniums, maar hangt lekker rond op de Corniche.
De Corniche is de boulevard die Beirut scheidt van de Middellandse Zee. Aan die kant gaat de rotsige kust 2 meter naar beneden, waar mannetjes staan te vissen en jongens in de golven rondspartelen. Op de Corniche zelf is het een drukte van jewelste. Handkarren, met grote lampen in het donker, worden voortgeduwd door verkopers van gekookte maiskolven, bonenprutjes en vleesreepjes. Op de bankjes onder de palmbomen zitten oude mannetjes te schaken en families uitgebreid te picknicken. Op sommige bankjes, daar waar de kapotte straatverlichting zorgt voor wat meer privacy, zitten stelletjes die voorzichtig elkaars hand vasthouden. Ook het hek aan de waterkant dient als zitplaats, meestal voor jonge mannen die de langslopende vriendinnengroepjes bestuderen. De dames flaneren, hun rokken zwierend en de bijpassende hoofddoeken zachtjes golvend. Af en toe doet een geparkeerde auto dienst als sound-system, en kan iedereen meegenieten van melodramatische Libanese liefdesliedjes (habibi, habibi!). Meestal zitten er dan een paar jongens aan de andere kant van de Corniche, op plastic tuinstoelen, lurkend aan een waterpijp. Die waterpijpen worden weer verhuurd vanuit andere geparkeerde auto’s, waar ze in rijtjes opgesteld staan op een lakentje.
Al met al lijkt het misschien een heerlijke plek om uit te rusten, maar vergis je niet: de Corniche is ook dé uitgelezen plek om te sporten, als je geen geld hebt voor een duur sportschool-abonnement. Stoere jongens op fietsen en skates scheuren overal langs en tussendoor, en kleine groepjes oudere dames en heren komen een paar keer per avond langs tijdens hun ‘power-walk’ – een versneld afgespeelde wandeling.
Ik zou graag elke avond rondhangen op de bankjes onder de palmbomen, starend naar de zee, maar helaas, dat is niet de bedoeling: ‘ons soort mensen’ doet dat niet. Ik kan er nog net gaan hardlopen, overdag, maar een gezellige picknick ‘s avonds? Ik dacht het niet. Je zou nog wel eens op een kakkerlak kunnen stappen! Voor de middle- / upperclass is een ‘kazdoura’ (wandelingetje) niets anders dan een ritje in de auto lángs de Corniche. Ook lekker... zucht.
(hier wat foto’s, overdag, om een idee te geven van deze mooie stad!)
-
05 Juni 2006 - 15:59
Lonne:
tis toch weer gelukt he!!
leuk om te lezen
ik heb ook al weer wat gedaan, niet dat ik het idee heb dat het nuttig was maar ik ben in ieder geval de geplande tijd met het geplande onderwerp bezig geweest. hoef ik me daar niet meer druk om te maken.
dikke kussen!!!!! -
05 Juni 2006 - 16:57
Familie Kegels:
Hoi Nicolien,
Hoe is het ermee? Onee, dat lezen we hierboven wel. Nou dan sturen we je wel een persoonlijk mailtje met hoe het hier gaat. We hebben net alle fotokes van Griekenland en Libanon gezien. Leuke plaatjes zijn het. En niet te weinig, zeg!
Groetjes,
familie Kegels -
05 Juni 2006 - 18:37
Papakeeguls:
Libanezen zijn toch wel echte showbinken, als ik je verhalen mag geloven. En dat doe ik, want ik heb het aan mijn eigen waarneming kunnen toetsen.
Maar laat ik nou steeds gedacht hebben dat het "Le" Corniche was ipv van "El". Hoe dan ook: op mijn heeft het "Power Walking"het meeste indruk gemaakt en tevens is dat fenomeen voor mij het prototype van het showbinken. Met veel misbaar doen alsof je meer doet dan slenteren. Ook een kunst overigens.
Ik zie uit naar je volgende
stukje.
Papakeeguls. -
08 Juni 2006 - 20:42
Marjolijn:
He, heb je weblog ontdekt. Leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. Ik ben inmiddels weer helemaal geland in Holanda en ga dit najaar de master Antropologie doen aan de VU doen! Tijd om straks de rollen om te draaien dus. Have fun!
Liefs, Marjolijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
