Waarin ik voorkom dat ik een tonnetje word
Door: Nicolien
27 September 2006 | Libanon, Beiroet
Stel je voor: een maand lang kerstdiners. Elke avond opnieuw. En dan ook nog kerstdiners met extra veel desserts. Dat is wat ze hier noemen ‘iftar’, oftewel het doorbreken van een dag vasten na zonsondergang tijdens Ramadan. Iftar wordt meestal gevierd met familie en – lucky me – er zijn hier drie families die mij als hun aangenomen dochter beschouwen, dus ondanks het feit dat ik niet vast, word ik toch elke avond volgestopt met lekkernijen.
Gisteren was ik uitgenodigd voor Iftar in Saida bij de familie van Mohamad en Charif. En als ik zeg familie, dan bedoel ik ook familie: opa en oma, ooms, tantes, neven, nichten en piepkleine kleinkinderen, met medeneming van de huishoudsters en chauffeurs – lekker druk is een understatement. Het grote voordeel van Ramadan is dat iedereen zo’n ontzettende honger heeft, dus toen de moskee eindelijke de knal (‘nee, dat is geen bom!’) maakte om het moment van eten aan te kondigen, werd het direct stil en was slechts nog het getik van messen en vorken op borden te horen. Salades, hommus, rijst met kip (nee, ik niet), gebakken aardappels, rode vruchtensap met pijnboompitten, en heel veel baklava en gebakjes met noten en siroop en olie. Mjummie.
Na het diner was het tijd om mij te ondervragen over mijn onderzoek, over wat ik denk over Libanezen, en uiteraard de allerbelangrijkste vraag: ga ik met een Libanees trouwen? Ze vonden dat ik goed geintegreerd was (grappend genoemd “beschadigd genoeg”) en waren lichtelijk teleurgesteld dat het antwoord nee luidde. Eerder al hebben mijn vrienden vanalles geprobeerd om me hier te houden, inclusief zoektocht voor een Libanese man, maar tevergeefs: mijn dagen in Beirut zijn voorbij, het is tijd om mijn onderzoek tot scriptie om te bouwen. (En een maand lang iftar-diners? Hoeveel kilo overgewicht mag ik meenemen in het vliegtuig? Of telt het niet als je het op je lichaam draagt?)
Uiteraard heb ik het nuttige met het aangename verenigd en het resterende bedrag van jullie donatie meegenomen naar Saida. Charif’s moeder is nu voor de gemeente de hoofdverantwoordelijke voor de overgebleven vluchtelingen, dus heb ik met haar overlegd en besloten dat het geld gebruikt gaat worden voor kleding: de temperatuur begint te dalen en deze mensen hebben uiteraard hun wintergarderobe niet meegenomen toen ze hun dorpen ontvluchtten.
Dus: jullie donatie was totaal €1377 (ook dankjewel: Fam. Benneker-Gosselink) waarvan gebruikt: €511 voor medicijnen, € 451,50 voor groenten en rijst en €415 voor kleding. De kleding zal gekocht worden van lokale kledingmakers en schoenmakers, om hun gebrek aan inkomsten tijdens de oorlog ietwat te compenseren.
Nu rest mijn niets anders dan iedereen gedag zeggen en afscheidskadootjes in ontvangst nemen: typisch Libanese dingen als een sleutelhanger van cederhout, cd’s met toespraken van Nasrallah, een fles water die de Israelische soldaten achtergelaten hadden in het zuiden... Het waren me de maanden wel!
Gisteren was ik uitgenodigd voor Iftar in Saida bij de familie van Mohamad en Charif. En als ik zeg familie, dan bedoel ik ook familie: opa en oma, ooms, tantes, neven, nichten en piepkleine kleinkinderen, met medeneming van de huishoudsters en chauffeurs – lekker druk is een understatement. Het grote voordeel van Ramadan is dat iedereen zo’n ontzettende honger heeft, dus toen de moskee eindelijke de knal (‘nee, dat is geen bom!’) maakte om het moment van eten aan te kondigen, werd het direct stil en was slechts nog het getik van messen en vorken op borden te horen. Salades, hommus, rijst met kip (nee, ik niet), gebakken aardappels, rode vruchtensap met pijnboompitten, en heel veel baklava en gebakjes met noten en siroop en olie. Mjummie.
Na het diner was het tijd om mij te ondervragen over mijn onderzoek, over wat ik denk over Libanezen, en uiteraard de allerbelangrijkste vraag: ga ik met een Libanees trouwen? Ze vonden dat ik goed geintegreerd was (grappend genoemd “beschadigd genoeg”) en waren lichtelijk teleurgesteld dat het antwoord nee luidde. Eerder al hebben mijn vrienden vanalles geprobeerd om me hier te houden, inclusief zoektocht voor een Libanese man, maar tevergeefs: mijn dagen in Beirut zijn voorbij, het is tijd om mijn onderzoek tot scriptie om te bouwen. (En een maand lang iftar-diners? Hoeveel kilo overgewicht mag ik meenemen in het vliegtuig? Of telt het niet als je het op je lichaam draagt?)
Uiteraard heb ik het nuttige met het aangename verenigd en het resterende bedrag van jullie donatie meegenomen naar Saida. Charif’s moeder is nu voor de gemeente de hoofdverantwoordelijke voor de overgebleven vluchtelingen, dus heb ik met haar overlegd en besloten dat het geld gebruikt gaat worden voor kleding: de temperatuur begint te dalen en deze mensen hebben uiteraard hun wintergarderobe niet meegenomen toen ze hun dorpen ontvluchtten.
Dus: jullie donatie was totaal €1377 (ook dankjewel: Fam. Benneker-Gosselink) waarvan gebruikt: €511 voor medicijnen, € 451,50 voor groenten en rijst en €415 voor kleding. De kleding zal gekocht worden van lokale kledingmakers en schoenmakers, om hun gebrek aan inkomsten tijdens de oorlog ietwat te compenseren.
Nu rest mijn niets anders dan iedereen gedag zeggen en afscheidskadootjes in ontvangst nemen: typisch Libanese dingen als een sleutelhanger van cederhout, cd’s met toespraken van Nasrallah, een fles water die de Israelische soldaten achtergelaten hadden in het zuiden... Het waren me de maanden wel!
-
27 September 2006 - 15:42
Lucie Lent:
Ha, die Nicolien, Ben benieuwd of je het nog redt om mee te gaan naar het meidenweekend. Zou wel razend leuk zijn.Nee, Nic, het wordt geen hippieweek-end.Je was trouwens vorig jaar wel een echte! Goeje reis hoor en ik hoop tot spoedig. Lucie. -
29 September 2006 - 10:59
Zusje:
lief zusje, joepie! wat was het fijn om je gisteren weer te zien! En die overtollige baklava zijn vast samen met je koffer achtergebleven op de gate ... miep.
Volgende week graag meer! -
27 September 2006 - 08:16
Boudewijn:
Leuk, Nic, dat je weer terug komt. Ik kijk ernaar uit om je op te wachten op Schiphol. Je gaat toch niets aan je vluchtplan veranderen, hè, want dat komt me heel slecht uit.
Tot binnenkort! -
27 September 2006 - 08:50
Marise:
succes met je afscheid en tot heeel snel. Dan zullen we je hier wel volstoppen met gezonde dingen zoals chips. Ben benieuwd of je nog steeds zo'n chipsliefhebber bent.
X -
28 September 2006 - 10:56
Theo:
lieve Nicolien,
Verdorie, ik ga je inderdaad net niet meer zien!
Met bewondering heb ik gekeken naar hoe je je de afgelopen tijd door de vreemde situatie hebt heengeslagen, en er steeds weer een positieve draai aan hebt weten te geven. Dat is de ware Libanese spirit, maar dat weet jij ondertussen wellicht beter dan ik!
We gaan elkaar zien, in Beirut of in Nederland, want je weet nu ook: Libanees vreet zich vast in je; gaat in je bloed zitten en wordt een verslaving voor het leven.
Dus: tot op de pistes, het strand of in de kroeg!
Het ga je goed!
Theo. -
28 September 2006 - 12:57
Marius:
Hallo Nicolien
Ik ben eigelijk wel benieuwd wat de uitkomst is van je scriptie kun je daar misschien nog iets over vertellen ?
Groetjes Marius -
02 Oktober 2006 - 10:06
Nicolien:
hoi Marius,
op dit moment ben ik heel hard bezig mijn hersenen te kraken over alle data die ik verzameld heb, maar over vier maanden wil ik mijn scriptie af hebben dus dan kan ik je meer vertellen. Ik zal eens kijken of ik tzt misschien een Nederlandse samenvatting ervan kan plaatsen hier ofzo... Ik vind het nu nog lastig er echt veel zinnigs over te zeggen!
Groetjes, Nicolien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
