Verderweg. Dichterbij.
Door: Nicolien
18 Juli 2006 | Libanon, Beiroet
"Syria, no war!" zei de taxi chauffeur lachend. De meeste evacuees gingen met het vliegtuig terug naar Nederland gisteravond, na aankomst in Aleppo, maar ik zat in een taxi naar een hotel met internet en hopelijk een werkende airco. Doodop, het huilen stond me nader dan het lachen. En de taxi-chauffeur maar vragen hoe laat hij me morgen op zou halen om het fort, de grootste toeristische attractie van de stad, te gaan bekijken.
Van slapen kwam het niet zo erg, ik schrok van elk geluidje, elke dreun maakte me wakker. Het nieuws op TV volgen was lastig; zonder vertaling moest ik vertrouwen op mijn eigen Arabisch, en zeker lezen gaat nog verschrikkelijk langzaam. Ik meende de naam van Ahmad's dorp in de Beqaa voorbij te zien komen, getroffen door een bombardement. Hopelijk had ik het verkeerd gelezen, maar het gevoel van paniek bleef borrelen in mijn buik.
Het VPRO radio-programma De Ochtenden had me gevraagd wat vragen te beantwoorden in de uitzending van vanochtend. Ik wist niet of ik wel wat te vertellen had, maar mijn Libanese vrienden hadden me op het hart gedrukt elke gelegenheid aan te grijpen om over de situatie te vertellen; om erop te wijzen dat er in Libanon inmiddels 230 doden en 480 gewonden zijn gevallen tegenover iets meer dan 30 in Israel, dat het vrijwel allemaal burgers zijn die bepaald niets met Hezbollah te maken hebben... Daar gingen de vragen niet over, maar misschien dat ik wel iets over heb kunnen brengen van de pijn en de onzekerheid die er heerst.
Nu voel ik me een beetje een vluchteling. Voor vannacht heb ik een ander hotel gevonden, en gelukkig komt een Amerikaanse vriend die eerder vanuit Beirut vertrokken was vanavond vanuit Damascus hiernaartoe, maar wie weet waar ik morgen of overmorgen ben? Andere hotelgangers vragen me wat ik doe in Aleppo, ze reageren verschrikt als ik ze zeg waar ik net vandaan kom. Ik ren maar wat rond met mijn ene koffertje met spullen. Het tegenovergestelde van het gevoel van samenhorigheid bij Faysal in huis, waar we slechte grappen maakten over het nieuws en zo hard mogelijk meezongen met 'Eye of the Tiger'.
Ik heb gelukkig een Syrisch telefoonnummer weten te regelen (als je wil bellen: +963 97 416643), dus kan ik op de hoogte blijven van de omstandigheden van mijn vrienden in Libanon. Ik merk dat ze allemaal graag afgeleid willen worden, het liefst zou ik ze over de telefoon een leuk verhaaltje voorlezen. De telefoontjes werken geruststellend, al is het maar heel even, want wie verzekerd mij dat er niet net na het ophangen van de telefoon een bombardement losbarst? Mohamad heeft een rustige nacht gehad en is in staat tot grappen maken, maar bij Ahmad is inderdaad het dorp gebombardeerd. "Het andere eind van het dorp hoor, dus het valt allemaal mee. Oh wacht. Sorry, ik bel je later terug, we moeten even de schuilkelder in." Wat voor leven is dat?
(PS. Bedankt voor jullie ontzettend lieve reacties. Ze helpen me beseffen waarom ik weggegaan ben en niet ben gebleven. Dank jullie wel.)
(PPS. Ik begin niet aan politieke analyses hier, maar een goed artikel van de Wereldomroep is te vinden op: http://www.wereldomroep.nl/achtergronden/middenoosten/act20060717_israel )
Van slapen kwam het niet zo erg, ik schrok van elk geluidje, elke dreun maakte me wakker. Het nieuws op TV volgen was lastig; zonder vertaling moest ik vertrouwen op mijn eigen Arabisch, en zeker lezen gaat nog verschrikkelijk langzaam. Ik meende de naam van Ahmad's dorp in de Beqaa voorbij te zien komen, getroffen door een bombardement. Hopelijk had ik het verkeerd gelezen, maar het gevoel van paniek bleef borrelen in mijn buik.
Het VPRO radio-programma De Ochtenden had me gevraagd wat vragen te beantwoorden in de uitzending van vanochtend. Ik wist niet of ik wel wat te vertellen had, maar mijn Libanese vrienden hadden me op het hart gedrukt elke gelegenheid aan te grijpen om over de situatie te vertellen; om erop te wijzen dat er in Libanon inmiddels 230 doden en 480 gewonden zijn gevallen tegenover iets meer dan 30 in Israel, dat het vrijwel allemaal burgers zijn die bepaald niets met Hezbollah te maken hebben... Daar gingen de vragen niet over, maar misschien dat ik wel iets over heb kunnen brengen van de pijn en de onzekerheid die er heerst.
Nu voel ik me een beetje een vluchteling. Voor vannacht heb ik een ander hotel gevonden, en gelukkig komt een Amerikaanse vriend die eerder vanuit Beirut vertrokken was vanavond vanuit Damascus hiernaartoe, maar wie weet waar ik morgen of overmorgen ben? Andere hotelgangers vragen me wat ik doe in Aleppo, ze reageren verschrikt als ik ze zeg waar ik net vandaan kom. Ik ren maar wat rond met mijn ene koffertje met spullen. Het tegenovergestelde van het gevoel van samenhorigheid bij Faysal in huis, waar we slechte grappen maakten over het nieuws en zo hard mogelijk meezongen met 'Eye of the Tiger'.
Ik heb gelukkig een Syrisch telefoonnummer weten te regelen (als je wil bellen: +963 97 416643), dus kan ik op de hoogte blijven van de omstandigheden van mijn vrienden in Libanon. Ik merk dat ze allemaal graag afgeleid willen worden, het liefst zou ik ze over de telefoon een leuk verhaaltje voorlezen. De telefoontjes werken geruststellend, al is het maar heel even, want wie verzekerd mij dat er niet net na het ophangen van de telefoon een bombardement losbarst? Mohamad heeft een rustige nacht gehad en is in staat tot grappen maken, maar bij Ahmad is inderdaad het dorp gebombardeerd. "Het andere eind van het dorp hoor, dus het valt allemaal mee. Oh wacht. Sorry, ik bel je later terug, we moeten even de schuilkelder in." Wat voor leven is dat?
(PS. Bedankt voor jullie ontzettend lieve reacties. Ze helpen me beseffen waarom ik weggegaan ben en niet ben gebleven. Dank jullie wel.)
(PPS. Ik begin niet aan politieke analyses hier, maar een goed artikel van de Wereldomroep is te vinden op: http://www.wereldomroep.nl/achtergronden/middenoosten/act20060717_israel )
-
19 Juli 2006 - 11:45
Boudewijn Kegels:
Hoi Nicolien,
Ik ben blij dat je weg bent uit Beirut, ook als begrijp ik dat het niet makkelijk is en ik denk dat het niet egoïstisch zou zijn om te blijven. (Weggaan is voor hen denk ik ook niet echt leuk - nu zitten ze met z'n vieren daar).
Hier was het goed gister, maar door de hitte was het zo zwaar voor de hulpdiensten geweest, dat ze ondercapaciteit hadden. Er zijn 2 doden, 3 gereanimeerden, 30 ziekenhuisgevallen en 300 man onwel geworden. De vierdaagse is afgelast wegens gevaar op herhaling. Dat is voor het eerst in de geschiedenis. Zo 'vredig' is het hier dus ook niet meer.
Hé, ik hoop dat je er snel overheen komt en weer terug naar Libanon kunt als alles veilig is.
Tot die tijd veel succes en plezier in Syrië. -
19 Juli 2006 - 08:53
Emiel:
Beetje off-topic, ik geef het toe, maar Djoeke van de Ochtenden geeft een staaltje code-switching ten beste. Zolang ze veronderstelt dat je (al) antropoloog bent spreekt ze je aan met 'u', nadat ze van jou hoort dat je nog niet afgestudeerd bent wordt het 'je'. Nou ja. -
19 Juli 2006 - 09:30
Patricia:
Dag lieve Nicolien, Wij hoorden bij jou tjuis je stem op de radio en ik was helemaal ontroerd. Blijf voorzichtig! wij denken veel aan je, ook gisteren toen we hielpen bij de Vierdaagse bij Papa en Mama!Voor jou wel "heel ver van je bed".
heel veel liefs, hou je goed en wij kijken uit naar berichten over jou, Patricia -
18 Juli 2006 - 15:59
Ingrid:
Lieve Nicolien,
Ik ben erg opgelucht dat je niet meer in Beirut bent, maar ik voel me ook heel triest over jouw verscheurde hart. Jouw verdriet is te voelen. En daarmee het verdriet wat er in Beirut gebeurd. Vanavond klimmen met Hanneke, we denken aan je, meer kunnen ook wij niet doen. En dat voelt inderdaad k*t. kus Ingrid -
18 Juli 2006 - 18:07
Joram:
Hi Nicolien,
Goed om je verhalen te lezen en je te horen bij De Ochtenden. Het is echt heel bizar om weer in Nederland te zijn, terwijl je weet dat het in Libanon gewoon allemaal doorgaat. Take care. -
19 Juli 2006 - 20:09
Elze Romijn:
Hoi Nicolien,
Hoe gaat het nu met je?
Ik heb het interview gelezen in de krant en je stem op de radio gehoord. Wat heb jij allemaal meegemaakt de laatste dagen! Ik hoop dat je een beetje "rust" kunt vinden in Syrië ondanks dat je met je gedachten vaak in Beirut zult zijn. Ik wens je het allerbeste, ook namens Leo.
Groetjes en veel liefs.
Elze -
19 Juli 2006 - 21:49
Daan En Elvire:
Opgelucht dat je wat veiliger zit nu. We proberen met je mee te leven, maar dat valt niet mee. Te bizar. Trots op je! Veel sterkte. Liefs, D en E
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
