Hulp
Door: Nicolien
05 Augustus 2006 | Libanon, Beiroet
"Het Rode Kruis is niet alleen ons logo: heb embleem biedt ons bescherming, aan ons verleend door de Geneva Convention en Internationaal Recht. Het was moeilijk voldoende moed te verzamelen nadat ze de ambulances aangevallen hadden, voor onze vrijwilligers om nog te geloven in het werk dat ze doen". Aan het woord is Ali Saad, de coordinator van het Rode Kruis in Zuid Libanon. Ik spreek met hem in Beirut, een aantal dagen nadat Israelische raketten twee ambulances verwoest hebben. Op beelden van de aanval lijkt het alsof het rode kruis op het dak van de busjes als schietschijf gebruikt is. Vol geraakt.
"Doordat het werk zo gevaarlijk geworden is, hebben we ons moeten beperken tot het allerbelangrijkste: transport van gewonden. Tot nu toe hebben we in Zuid Libanon 2200 gewonden naar ziekenhuizen weten evacueren, maar slechts 200 lichamen weten te bergen, met name diegene die langs de wegen lagen op makkelijk toegankelijke plekken. We hebben slechts beperkt mogelijkheid gehad slachtoffers onder het puin vandaan te halen." Saad werkt al sinds 1984 voor het Rode Kruis in Zuid Libanon, en hij vertelt me dat de bombardementen en verwondingen erger zijn dan in eerdere oorlogen. Pas na een aantal keer doorvragen, laat hij iets meer los dan alleen statistieken. "Het is zo moeilijk om al die lichamen te zien die volledig in stukken zijn gereten, compleet verbrand, ingewanden die een paar meter verderop liggen. Het is onmenselijk." Zijn stem wordt steeds zachter naarmate hij er meer over vertelt. Hij kijkt met gebogen hoofd naar zijn 7-jarige zoontje dat in het kantoor rondhuppelt, en zucht. "Meer dan de helft van de slachtoffers is kind."
Ondanks het zware werk, weet hij ook de positieve dingen te waarderen. Bijvoorbeeld het feit dat zo ontzettend veel Libanezen spontaan bloed zijn komen geven, zonder dat daar een oproep voor nodig was.
Charif, een van mijn vrienden die in Saida de coordinatie van medische voorzieningen in een aantal vluchtelingen-opvangcentra in handen heeft, is ook positief. Er zijn voorlopig voldoende medicijnen in Saida, heeft de apotheker hem verzekerd. Het enige dat hij nodig heeft, is geld om ze te kopen.
Willen jullie wat doen? Ik waardeer het natuurlijk heel erg dat jullie met mij meeleven, maar ik zou het nog meer waarderen als jullie me hierbij willen helpen. Als iedereen die dit leest 5 euro geeft (of meer, natuurlijk), hebben we al snel een flink bedrag om Charif mee te helpen. En met Charif de ongeveer 20.000 vluchtelingen waar hij over waakt.
Als je wil geven, graag!, dan kun je het overmaken naar postbanknr. 6630979 tnv N. Kegels te Oosterhout (Gld.). Ik neem het hier kosteloos op bij een geldautomaat en geef het hoogstpersoonlijk aan Charif. Doen wij ook nog eens wat nuttigs. Dankjewel!
"Doordat het werk zo gevaarlijk geworden is, hebben we ons moeten beperken tot het allerbelangrijkste: transport van gewonden. Tot nu toe hebben we in Zuid Libanon 2200 gewonden naar ziekenhuizen weten evacueren, maar slechts 200 lichamen weten te bergen, met name diegene die langs de wegen lagen op makkelijk toegankelijke plekken. We hebben slechts beperkt mogelijkheid gehad slachtoffers onder het puin vandaan te halen." Saad werkt al sinds 1984 voor het Rode Kruis in Zuid Libanon, en hij vertelt me dat de bombardementen en verwondingen erger zijn dan in eerdere oorlogen. Pas na een aantal keer doorvragen, laat hij iets meer los dan alleen statistieken. "Het is zo moeilijk om al die lichamen te zien die volledig in stukken zijn gereten, compleet verbrand, ingewanden die een paar meter verderop liggen. Het is onmenselijk." Zijn stem wordt steeds zachter naarmate hij er meer over vertelt. Hij kijkt met gebogen hoofd naar zijn 7-jarige zoontje dat in het kantoor rondhuppelt, en zucht. "Meer dan de helft van de slachtoffers is kind."
Ondanks het zware werk, weet hij ook de positieve dingen te waarderen. Bijvoorbeeld het feit dat zo ontzettend veel Libanezen spontaan bloed zijn komen geven, zonder dat daar een oproep voor nodig was.
Charif, een van mijn vrienden die in Saida de coordinatie van medische voorzieningen in een aantal vluchtelingen-opvangcentra in handen heeft, is ook positief. Er zijn voorlopig voldoende medicijnen in Saida, heeft de apotheker hem verzekerd. Het enige dat hij nodig heeft, is geld om ze te kopen.
Willen jullie wat doen? Ik waardeer het natuurlijk heel erg dat jullie met mij meeleven, maar ik zou het nog meer waarderen als jullie me hierbij willen helpen. Als iedereen die dit leest 5 euro geeft (of meer, natuurlijk), hebben we al snel een flink bedrag om Charif mee te helpen. En met Charif de ongeveer 20.000 vluchtelingen waar hij over waakt.
Als je wil geven, graag!, dan kun je het overmaken naar postbanknr. 6630979 tnv N. Kegels te Oosterhout (Gld.). Ik neem het hier kosteloos op bij een geldautomaat en geef het hoogstpersoonlijk aan Charif. Doen wij ook nog eens wat nuttigs. Dankjewel!
-
05 Augustus 2006 - 10:10
Patricia En Francis:
Lieve Nicolien, dat doen we graag!
We leven nog steeds met je mee, pas goed op jezelf.
heel veel liefs, Patricia -
05 Augustus 2006 - 10:20
Libanonpraat.nl:
Ik heb ook 5 euro overgemaakt, en je oproep op onze website www.libanonpraat.nl gezet! -
05 Augustus 2006 - 15:42
Papakegols:
Lieve Nicolien,
That's the good spirit. Annie Chikwaza mailde: "Wel een meisje met rugegraad"! En zo is het. De moeders heeft al voor het antwoord op je vraag gezorgd. Maar: hoe krijg jij die centjes bij Charif in Saida? Dat komt ie toch wel halen, neem ik aan, of gaat Faysal de grote "verschrikker" het brengen? -
05 Augustus 2006 - 15:06
Nenny:
Lieve Nic,
Goedzo meisje!!!
Moest je daarom terug?
Ik ben trots op je.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
